همیشه می گفتم دوستی تاریخ مصرف داره و این جمله گران تمام می شد برای خیلی ها. این شد که یاد گرفتم به کارشون نبرم. اما این واقعیت موجود را پاک نمی کرد رابطه ها همه نقطه اوج و نزول داشتند این روزها بیشتر به نزول ها فکر می کنم. چند تایی را می نویسم سر بسته و با استعاره. دوستی ها که به نقطه نزولشون برسن تمام هستند...هر چند من و تو سعی کنیم نجاتشون بدیم.
پیش نوشت: این ها که می نویسم کم و بیش خاطره اند از سال های دور و نزدیک.
پیش نوشت ۲: دوستی ها نقطه اوج هم دارند از اون لحظاتی که بعدش هیچ چیز نخ دوستی را پاره نمی کنه. سر فرصت از اون هم خواهم نوشت.
۱- من ایستاده بودم لب پرتگاه...پر از غم، پر از اشک...داشتم با دوستی حرف می زدم ...دوست مشترکمون...گوشی تلفن را گرفتی و گفتی دیگه از تو و دوست مشترکمون کمک نخوام. اینکه تو نمی خواستی کمکم کنی آنقدر درد ناک نبود که بجای نفر سومی هم تصمیم گرفتی. بعد ها فهمیدم لطف بزرگی بوده کارت...تلفن را که خاموش کردم تصمیم گرفتم برای هیچ کس هرگز گریه نکنم. درد دل نکنم. من لب پرتگاه ایستاده بودم و تو من را پرت کردی تا خودم دستم را به دیواره های پرتگاه بگیرم و بزحمت بالا بکشم من خودم را بالا کشیدم ...خون دست هام را شستم اما ...الان سالهاست که سعی هر دومون بی نتیجه است ...ما بر جنازه یک دوستی بی نظیر استادیم...کاش مرگش را باور می کردی.
۲- دوستیمون مرد اون روزی که به حریم شخصی من تجاوز کردی...اون روزی که به من بی اعتماد شدی...اون روزی که گناه خودت را به پای من نوشتی...اون روزی که رهام کردی...من برگشتم و توی دلم قسم خوردم که خواهم رفت. مرگش را حالا باور کردم اما جاش هنوز درد می کنه.
۳- دوستیمون تمام شد اون شبی که زنگ زدم برای تولدت دعوتت کنم و تو تازه یادت امد که تولدت را قرار جشن بگیری و من را دعوت نکردی به جرمی که همزبان بودیم...دلم شکست...مهم نیست که دوبار تولدم امدی و سال بعد تولدت آمدم...مهم نیست که چقدر سعی کردیم درستش کنیم اما دوستیمون مرد...و حالا من و تو می نیدیم و یه آشنایی قدیمی.
۴- دوستیون مرد وقتی که...دوستیمون مرد و من هنوز دارم براش گریه می کنم.
۵- دوستیمون مرد وقتی ای -میل من را جواب دادی با امضای خودت و همسرت. دوستیون تمام شد و من حتی غمگینش هم نیستم.
پی نوشت: خیلی از دوستی ها هم می مرند بی نقطه نزول...اروم و یکنواخت...دردشون کمتر حداقل.
پیش نوشت: این ها که می نویسم کم و بیش خاطره اند از سال های دور و نزدیک.
پیش نوشت ۲: دوستی ها نقطه اوج هم دارند از اون لحظاتی که بعدش هیچ چیز نخ دوستی را پاره نمی کنه. سر فرصت از اون هم خواهم نوشت.
۱- من ایستاده بودم لب پرتگاه...پر از غم، پر از اشک...داشتم با دوستی حرف می زدم ...دوست مشترکمون...گوشی تلفن را گرفتی و گفتی دیگه از تو و دوست مشترکمون کمک نخوام. اینکه تو نمی خواستی کمکم کنی آنقدر درد ناک نبود که بجای نفر سومی هم تصمیم گرفتی. بعد ها فهمیدم لطف بزرگی بوده کارت...تلفن را که خاموش کردم تصمیم گرفتم برای هیچ کس هرگز گریه نکنم. درد دل نکنم. من لب پرتگاه ایستاده بودم و تو من را پرت کردی تا خودم دستم را به دیواره های پرتگاه بگیرم و بزحمت بالا بکشم من خودم را بالا کشیدم ...خون دست هام را شستم اما ...الان سالهاست که سعی هر دومون بی نتیجه است ...ما بر جنازه یک دوستی بی نظیر استادیم...کاش مرگش را باور می کردی.
۲- دوستیمون مرد اون روزی که به حریم شخصی من تجاوز کردی...اون روزی که به من بی اعتماد شدی...اون روزی که گناه خودت را به پای من نوشتی...اون روزی که رهام کردی...من برگشتم و توی دلم قسم خوردم که خواهم رفت. مرگش را حالا باور کردم اما جاش هنوز درد می کنه.
۳- دوستیمون تمام شد اون شبی که زنگ زدم برای تولدت دعوتت کنم و تو تازه یادت امد که تولدت را قرار جشن بگیری و من را دعوت نکردی به جرمی که همزبان بودیم...دلم شکست...مهم نیست که دوبار تولدم امدی و سال بعد تولدت آمدم...مهم نیست که چقدر سعی کردیم درستش کنیم اما دوستیمون مرد...و حالا من و تو می نیدیم و یه آشنایی قدیمی.
۴- دوستیون مرد وقتی که...دوستیمون مرد و من هنوز دارم براش گریه می کنم.
۵- دوستیمون مرد وقتی ای -میل من را جواب دادی با امضای خودت و همسرت. دوستیون تمام شد و من حتی غمگینش هم نیستم.
پی نوشت: خیلی از دوستی ها هم می مرند بی نقطه نزول...اروم و یکنواخت...دردشون کمتر حداقل.
